Çelişki İddiası: İsra 111 – Yunus 62 [Allah’ın velisi var mı yok mu?]

İsra 111: Ve de ki: “Övgü, Allah’adır. O çocuk edinmemiştir, yönetimde ortağı ve zillettten ötürü de bir velisi de yoktur.” O’nu alabildiğine yücelt.

Yunus 62: Uyan! Allah velilerine ne korku vardır, ne de onlar mahzun olurlar!

Eleştiri:

Bir ayette yok denilirken diğerinde var deniliyor.

Cevap:

Veli ‚kendisine dayanılan güç‘ demektir. Buradaki velayet Allah’ın kendisinin dayanağının olmaması anlamındadır. Allah kimseye dayanmaz, ama kulları ona dayanırlar. Dolayısıyla birinci anlamda Allah’ın velisi yok (yani onun kimseye ihtiyacı yok anlamında). İkinci anlamda Allah’ın velisi vardır (kendisine dayanan, kendisinden yardım dileyen kulları vardır anlamında).

Kontekst içinde kelimenin hangi anlamda kullanıldığını çözmek mümkünken önyargılarımız bizi böyle basit konularda bile yanlış yargılara götürebiliyorlar.